MMA
Mieszane sztuki walki (MMA, Mixed Martial Arts) – dyscyplina sportowa, w której zawodnicy sztuk i sportów walki walczą wręcz przy dużym zakresie dozwolonych technik (w zasadzie dopuszcza się wszystkie techniki dozwolone w innych sportach walki bez broni). Mieszane sztuki walki wyrażają jeden ze współczesnych kierunków rozwoju sztuk walki – zapewnienie widowiska sportowego, w którym walka toczy się przy jak najmniejszych ograniczeniach, ale jednoczesnym zminimalizowaniu ryzyka śmierci i poważnych, trwałych obrażeń ciała.W okresie kształtowania się mieszanych sztuk walki współzawodniczyli ze sobą przedstawiciele rozmaitych stylów. Zawodnicy kilku z nich okazali się bardziej predestynowani od innych do odnoszenia sukcesów w MMA. Bokserzy i kick-boxerzy mieli tendencję do dominacji w uderzeniach, zapaśnicy i judocy w obaleniach, zaś przedstawiciele brazylijskiego jiu-jitsu dominowali w parterze. W rezultacie większość zawodników MMA można przypisać do jednej z trzech kategorii: "parterowiec", "zapaśnik" i "uderzacz". Obecnie, dzięki treningowi przekrojowemu, większość czołowych zawodników MMA jest skuteczna we wszystkich trzech płaszczyznach, osiągając wysoki stopień wszechstronności.
- "Parterowiec" (bądź z ang. grappler) specjalizuje się w chwytach. Taktyką tego typu zawodnika jest dążenie do walki w parterze, gdzie szuka wymuszenia na przeciwniku poddania za pomocą dźwigni lub duszenia. Chociaż umiejętność wykonania obalenia ściśle się wiąże ze strategią walki w parterze, czyste, silne obalenie nie jest dla niego tak ważne jak dla zapaśnika.
- "Zapaśnik" preferuje walkę w stójce w zwarciu (tzw. klinczu) i walkę na uderzenia w parterze. Jego mocną stroną zwykle jest obalenie. Popularnie strategia zapaśnika jest znana jako "obal i uderzaj" lub "połóż i dołóż" (ang. ground and pound). Odnosi się to do metody obalenia przeciwnika, osiągnięcia dominującej pozycji w parterze (np. dosiadu) i zakończenia walki uderzeniami.
- "Uderzacz" (bądź z ang. striker) jest zawodnikiem, który preferuje walkę w stójce, ze względu na swoje umiejętności zadawania uderzeń (tj. kopnięć i ciosów pięściami). Strategia walki uderzacza to "unikaj zwarcia i uderzaj" (sprawl and brawl). Odnosi się to do koncentracji na neutralizowaniu obaleń, tak aby samemu pozostać na nogach i zakończyć starcie ciosami.
Sambo
Sambo (ros. самбо) – powstała w 1. połowie XX wieku rosyjska sztuka walki łącząca techniki judo z regionalnymi odmianami zapasów z terenu dawnego ZSRR. Jest uznawana za dyscyplinę sportową.Mimo że sambo oryginalnie powstało jako jednolity system walki, obecnie można wyróżnić trzy jego główne style:
- Sambo sportowe (Борьбa Cамбо) - stylowo zbliżone do jujutsu oraz zapasów, polega na walce w stójce oraz parterze za pomocą chwytów; dozwolonych jest większość dźwigni, rzuty, trzymania; zabronione są duszenia).
Amerykańską odmianą sambo sportowego jest tzw. freestyle sambo, w odróżnieniu od klasycznej wersji rosyjskiej dopuszczone jest stosowanie większej gamy chwytów (przede wszystkim duszeń), jego reguły zostały skodyfikowane w 2004 roku przez American Sambo Association. - Sambo bojowe (Боевое Самбо) - podstawowy styl, używany w celach militarnych i samoobrony cywilnej, kładzie nacisk na walkę przeciwko uzbrojonemu przeciwnikowi; zawiera wszelkie techniki obezwładniania przeciwnika (chwyty oraz uderzenia), a także techniki walki bronią (nożem, bagnetem, pałką itp.); występuje również w wersji sportowej, w której dozwolone są wszelkie chwyty w parterze i stójce (w tym duszenia) oraz uderzenia w stójce (w tym kolanami i łokciami); wszechstronność sportowego sambo bojowego sprawia, że przedstawiciele tego stylu odnoszą znaczące sukcesy w MMA (np. Fiodor Jemieljanienko, Aleksandr Jemieljanienko, Andrej Arłouski, Siergiej Charitonow).
- Sambo militarne - zbiorcze określenie różnorodnych wyspecjalizowanych wariacji sambo, które wyewoluowały z sambo bojowego wraz ze zmieniającymi się wymaganiami współczesnego pola walki; co do zasady przeznaczone do wyłącznego użytku jednostek specjalnych Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej (specnazu), sił szybkiego reagowania policji (np. oddziałów antyterrorystycznych) oraz formacji Federalnej Służby Bezpieczeństwa.
Boks
Boks, pięściarstwo – sport walki, w którym dwóch zawodników walczy ze sobą jedynie przy użyciu pięści.
CIOSY
Ciosy bokserskie stanowią podstawowy element techniki w walce bokserskiej, ciosy bokserskie są prawidłowe jeżeli zadawane są przednią, wypchaną częścią zamkniętej rękawicy (często oznaczoną na biało) w przednie i boczne części głowy (do linii uszu) oraz powyżej pasa z przodu i z boku do linii ramion opuszczonych luźno wzdłuż tułowia, rozróżnia się: ciosy sierpowe, ciosy proste, ciosy z dołu. W zależności od tego która ręka zadaje ciosy rozróżnia się ciosy prawe i lewe; w zależności od celu, w który wymierzony jest cios, dzieli się je na ciosy na górę (w głowę) i ciosy na dół (w tułów); w zależności od ich zasięgu wyróżnia się ciosy krótkie i długie.
- Ciosy proste - ciosy bokserskie najczęściej stosowane w walce, charakteryzujące się duża szybkością i skutecznością, stosowane są w ataku na dystans i w półdystansie oraz jako kontrciosy w obronie, rozróżnia się cztery podstawowe ciosy proste: lewy prosty na górę (w głowę), lewy prosty na dół (w tułów), prawy prosty na górę (w głowę) oraz prawy prosty na dół (w tułów). W angielskiej terminologii bokserskiej cios wykonywany tą ręką, po której stronie znajduje się wysunięta do przodu noga określa się jakojab, zaś przeciwną ręką jako cross.
- Ciosy sierpowe - ciosy boczne które dochodzą do przeciwnika z boku, trafiając w boczne części głowy oraz tułów, stosowane najczęściej w półdystanse, ciosy sierpowe charakteryzują się silną pracą skrętną tułowia z przeniesieniem ciężaru ciała w kierunku ciosu przy współudziale pracy nóg, bioder i barków. Podstawowymi ciosami sierpowymi są lewy sierpowy, prawy sierpowy, lewy sierpowy wydłużony oraz prawy sierpowy wydłużony. W angielskiej terminologii określane jako hook.
- Ciosy z dołu (podbródkowe, haki) - ciosy bokserskie zadawane są ręką ugiętą w łokciu, stosowane w półdystansie i w zwarciu, w ataku i obronie, podstawowymi ciosami z dołu są prawy z dołu i lewy z dołu. W angielskiej terminologii określane jako uppercut.
Lewy prosty
Prawy prosty
Lewy sierpowy
Cios z dołu (podbródkowy)
POZYCJA BOKSERSKA
Kick-boxing
Kick-boxing – dyscyplina sportowa (sport walki), w której walczy się stosując zarówno bokserskie ciosy pięścią, jak i kopnięcia.
Rywalizacja sportowa odbywa się wg licznych regulaminów i formuł, wśród których można wyróżnić między innymi:
- full contact: dozwolone są wszystkie techniki nożne i bokserskie powyżej pasa, z minimalną liczbą 8 kopnięć podczas rundy, jeśli zawodnik nie zada 8 kopnięć traci 1 punkt; nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu bokserskim, standardowo trwa 3x2 min.
- low kick: dozwolone są wszystkie techniki bokserskie oraz kopnięcia do wysokości głowy, nie ma minimalnej liczby kopnięć na minutę, nie wolno kopać kolanem ani uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x2 min.
- K-1: formuła wprowadzona i spopularyzowana przez japońską organizację K-1, dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu, standardowo trwa 3x3 lub 5x3 min.
- thai boxing: złagodzona wersja tradycyjnego muay thai; dozwolone są wszelkie techniki bokserskie, obrotowe uderzenia pięścią, kopnięcia oraz ciosy kolanami, bez względu na wysokość, a także rzuty, podcięcia i walka w klinczu; nie wolno uderzać łokciem; walka odbywa się na ringu.
- semi contact: formuła nastawiona głównie na szybkość zawodników; walka jest przerywana i punktowana po każdym czystym trafieniu przeciwnika; ograniczona siła uderzeń; walka odbywa się na tatami, wyjątkowo na ringu, standardowo trwa 3x2 min.
- light contact: forma walki ciągłej w której zawodnicy muszą wykazać się umiejętnością walki technicznej; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami, standardowo trwa 3x2 min.
- light kick: forma walki ciągłej z kopnięciami od uda w górę oraz ograniczoną siłą uderzeń; walka odbywa się na ringu, parkiecie lub tatami.
Sporty walki
Sporty walki to ogólne określenie sportowych wersji technik walki, w odróżnieniu od sztuk walki − które są nieusportowionymi systemami samoobrony, niekiedy połączonymi z dążeniem do psychofizycznego samodoskonalenia. Niektóre sztuki walki zostały przystosowane do celów rywalizacji sportowej i są uznawane również za sporty walki (np. judo czy savate).Sporty walki były obecne już w programie starożytnych igrzysk olimpijskich. Zawodnicy rywalizowali w boksie, zapasach i pankrationie.
Szereg sportów walki znalazło się również wśród dyscyplin nowożytnych letnich igrzysk olimpijskich. Zawody w zapasach i szermierce obecne są w programie olimpijskim od pierwszych igrzysk w Atenach w 1896 roku. Od 1904 roku o medale olimpijskie walczą również bokserzy, a od 1964 roku judocy. Najmłodszym olimpijskim sportem walki jest taekwondo, które zadebiutowało podczas igrzysk w Sydney w 2000 roku.
